Welkom op deze pagina, waar ik persoonlijke verhalen van mijn leerlingen in mijn kungfuschool wil delen.
Elk verhaal biedt een uniek perspectief op wat kungfu voor hen betekent. Van persoonlijke groei tot fysieke uitdagingen, deze verhalen zijn bedoeld om te inspireren en te motiveren. Ik hoop dat je hier de inspiratie vindt om je eigen kungfu-reis voort te zetten en te ontdekken wat deze eeuwenoude kunst voor jou kan betekenen.
Nogmaals bedankt voor het delen van jullie persoonlijke kungfu ervaringen.
Peter.
INGESTUURDE KUNGFU-VERHALEN
Persoonlijk kungfu-verhaal van Ralph – Lid sinds 2019 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Kungfu. A way of life, dat is het zeker.
Na 5 jaar gevoetbald te hebben, ben op 15 jarige leeftijd met kungfu begonnen. Ik kende het via mijn zus, die toen al een paar jaar hieraan deed. “Ga eens een keertje mee, het is echt iets voor jou”. Ik was sceptisch, het was iets met vechten zoals een tijger of zoiets, iets met wapens en rare bewegingen doen in het luchtledige. Ik kon mij er toentertijd weinig bij voorstellen.
Na de eerste les was ik verkocht. Hier kwam voor mijn gevoel alles samen. Lenigheid, kracht en conditie. Een ideale workout. Ik was kapot en het bleek stukken lastiger dan het uitzag, “dat doe ik wel even” had ik snel achter mij gelaten. Lekker zweten en ook nog beetje stoer doen, want ik kon aan iedereen vertellen dat ik als kleine man aan vechtsport deed, dus pas maar op.
De jaren vorderde, ik werd ouder en zag steeds meer het echte verhaal. Het werd geen training meer, maar een levenswijze. Kungfu is in de basis voor een leek een
bewegingsleer, zo lijkt het, echter de “zachte” waarden achter de kunst zijn minstens zo belangrijk, zo niet belangrijker. Doorzettingsvermogen, zelfdiscipline, respect voor je leraar, respect voor je medeleerlingen, broeder en zusterschap, je ego thuislaten, eigen agressie de baas zijn en de balans in je leven zoeken, ook als het even tegenzit, en, altijd alles geven wat je in huis hebt om beter te worden. Dit is exact waar Kungfu voor staat naar mijns inziens.
Kungfu is voor mij een way of life, los van de trainingen in de zaal en in groepsverband, probeer ik ook de skills in “het echte leven” ook toe te passen. Doorzettingsvermogen, zelfdiscipline en het loslaten van je ego zijn eigenschappen die ertoe leiden dat je beter en gelukkiger in het leven staan. Het geeft je een solide fundament als je het inziet. Je kan gewoonweg meer aan en staat stabieler in het leven, althans zo voel en zie ik het.
Kungfu is een bovenal reis zonder einde. Ik heb na ongeveer 20 jaar de overstap gemaakt naar de school van Peter, en deze keuze heb ik bewust gemaakt. Ik mag zeggen dat ik een behoorlijk rugzakje voorkennis en kunde heb opgedaan elders, echter mag het nooit de bedoeling zijn om niet te willen doorleren, juist nu is het soms een extra uitdaging om oude kennis niet weg te gooien, maar nieuwe technieken, al is het maar in de details, goed eigen te maken. De ware essentie van kungfu is niet om te laten zien hoe goed je bent, de ware essentie van kungfu is in alle bescheidenheid te beseffen dat je vaardigheden altijd beter kunnen en openstaan moet staan om te willen leren van wie dan ook, en voortgang te blijven zoeken in alle aspecten waar kungfu voor staat.
Er is geen eindpunt, ook niet als je 80 jaar of ouder bent.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Andy – Lid sinds 2022 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Een tijdje heb ik actief moeten nadenken over wat kungfu voor me betekent, want uiteraard is het in eerste, oppervlakkige instantie een kwestie van smaak; voetbal, tennis, atletiek of eender welke sport heb ik altijd saai gevonden. Toch zitten voor velen ook dáár vormen van kunst, schoonheid en levensbetekenis achter. Dus wáárom nou vechtsport, nu dus Kungfu,voor mij?
In mijn kindertijd heb ik altijd gedaan wat makkelijk (voor iedereen) uitkwam; voetbal in het dorp was dichtbij en alle vriendjes deden het, mijn vader was trainer etc. Nooit heb ik mezelfafgevraagd of ik dat wel echt zélf wilde. Op mijn 6 e , had ik al de vier Bruce Lee films gekeken, maar vechtsport was niet in de buurt te beoefenen. Al gauw was ik een vreemde eend in de bijt, want hoe kon ik nou voetbal niet leuk vinden?
Tijdens mijn puberteit heb ik, voor hoe klein mijn wereldje was, eindelijk zelf bewust de twee beste keuzes ooit gemaakt in mijn leven: de relatie met mijn vrouw en vechtsport: Taekwondo. Taekwondo heeft me voor één van de eerste keren in mijn leven écht doen voelen wat het is om iets te doen waar ik zelf voor gekozen heb, wat mijn hart graag wilt, en dat kwam gepaard met levensvreugde en zelfvertrouwen. Waar ik wat klein en veilig als enig half-Indonesisch jongetje in een conservatief dorpje was opgevoed en regelmatig te maken heb gehad met racisme en pesterijen, compenseerde Taekwondo dit, wetende dat ik mijn mannetje zou kunnen staan. Ik ben té confrontatie-mijdend op fysiek vlak en de-escalerend van aard en zou het nooit in real life willen gebruiken. Stiekem wist ik toen ook al dat het eigenlijk ook niet meer nodig was, omdat Taekwondo me innerlijke rust bracht; immers, mijn hart kreeg voeding, en pesterijen verdwenen naar de achtergrond.
Na een lange tijd in gewoonte, comfortzone en gezapigheid van het verdere leven te hebben gezeten, met de nodige periodes van innerlijke worstelingen, heb ik mezelf opnieuw moeten uitdagen om fysiek de deur uit te gaan, want ik zag helemaal niks meer wat me vreugde gaf. Soms moet je teruggrijpen naar je kindertijd en kijken wat je toen leuk vond, want als kind heb je geen gezapig risicomijdend brein, dan kies je gewoon wat je leuk vindt. Met de eerste
internethit kwam ik bij Kungfu uit…in Rothem ook nog!
De eerste proefles (wapenles), had meteen een dusdanige indruk gemaakt dat ik dat gevoel van vroeger meteen terug had. Waar Taekwondo destijds mijn kind-hart vervulde, vult Kungfu nu mijn volwassen-hart met voldoening en verrukking. Als kind is het toch vooral “veel trappen en wat stoten”, maar Kungfu ervaar ik als de “mastery” van die periode; zoveel meer en diepgaandere technieken, houdingen, de overduidelijke bewustwording van het belang van geduld, “oefening baart kunst”, en de kracht van herhaling, zonder streven naar competitie, maar enkel bezig zijn met pure hartvulling en eensgezindheid. Vooral dat laatste is altijd een belangrijke levensles voor me (geluk kies je zelf) en daar drukt Kungfu een grote stempel op.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Bart – Lid sinds 2003 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Mijn kungfu verhaal – Bart Rijnbout
Als kind van de jaren ’70 werd ik getriggerd door de tv series van die tijd: Sandokan, Ivanhoe, Bonanza, Winnetou, The Water Margin, Kungfu, de man van zes miljoen etc. Zelfredzame helden die bedreven waren in de gewapende en ongewapende strijd en het kwaad altijd overwonnen. Zo wilde ik ook zijn. Houten zwaarden, schilden, pijl en boog, stokken, blaaspijpen, luchtbuksen, werpsterren, als kind had ik ze altijd binnen handbereik. En er werd voortdurend in het bos getraind met vriendjes uit de buurt. Ik denk dat het daar begonnen is. Met een gymleraar als vader werd er veel gesport en al vroeg was ik lid van de plaatselijke judo- en hockeyclub.
Op mijn 15de liep ik tegen een vuistslag aan ergens in de stad. Ik startte thuis met krachttraining, sterk en weerbaar willen zijn was de belangrijkste drijfveer. Ik heb de hockeyclub waar ik mijn hele jeugd heb doorgebracht resoluut opgezegd en ben gestart met jiu-jitsu bij mijn oude judo trainer. Naar ik vermoed heb ik Peter in die tijd met zijn kungfu school in actie gezien tijdens een mixed-martial-arts wedstrijd in sporthal Geusselt. Nooit op het idee gekomen om me aan te melden. Niet lang daarna studeerde ik aan de sportacademie waar ik een heel breed scala aan sporten met alle bijbehorende methoden en technieken heb beproefd. Boksen was vier jaar lang een keuzevak. Daarnaast al snel gestart met het Kyokushinkai karate bij Shihan Koos van Berkel. De trainingen waren fysiek en daarmee ook mentaal zwaar. Traditioneel Japans, old school, leren incasseren, harding, zo vaak opdrukken als je kunt en er dan nog eentje bij doen. Maar altijd in een goede setting met veel respect, vriendschap en humor. Het gaf me de voldoening en het zelfvertrouwen waar ik vroeger naar zocht.
Na een reis door Japan besloot ik weer te starten met een krijgskunst en na een korte zoektocht kwam ik in 2003 terecht bij de kungfu school van Peter. Ik wist niets van kungfu maar ik was meteen verkocht. Dit was een school met respect voor de oosterse oorsprong en traditie en waar ook stevig werd getraind. Ik was onder de indruk van de aankleding, de groepsgrootte en het enorme scala aan technieken en wapens. De sfeer was losser en minder streng dan wat ik gewend was. Wat je er zelf in stopt krijg je terug was het motto. Doorslaggevend blijft voor mij dat je met kungfu, anders dan bij spelsporten of enkel fitness, een fysieke en mentale vaardigheid eigen maakt die je altijd onzichtbaar bij je draagt en die je kan helpen als je op jezelf bent aangewezen. Dat zaadje was in mijn jeugd al geplant. En dat vereist een heel andere trainingsattitude dan wanneer je het enkel als iets recreatiefs ziet.
Het kungfu heeft me niet zozeer veranderd maar sluit heel goed aan bij wie ik al ben en waar ik naar op zoek ben. Het kungfu heeft me opnieuw doen inzien dat ik geniet van het proces om me iets eigen te maken en dat het bijzonder veel voldoening geeft als je volhoudt en kunt terugkijken op dat wat je al bereikt hebt. Vergelijkbaar met mijn eerdere zoektocht in de fotografie en ik denk dat de afgelegde weg in het kungfu me de moed heeft gegeven om van nul af aan te starten met trompetlessen. Geweldig om weer beginner te zijn met een lange weg voor me. Je staat ermee op en je gaat ermee naar bed. Onze trainingsprincipes hebben me verder geleerd dat je slim moet trainen, grenzen goed moet leren aanvoelen en dat het daadwerkelijk eigen maken van een vaardigheid veel meer is dan vaak, hard, zwaar en conditioneel trainen.
Naast het fysiek en mentaal gezond blijven vind ik het mooi om deel uit te maken van een oude traditie die teruggaat naar basale waarden als volharding, vertrouwen, respect, toewijding en loyaliteit. Zeker in deze vluchtige, digitale tijd.
De wekelijkse trainingen met gelijkgestemden hebben me van begin af aan gewapend tegen de dagelijkse verplichtingen en beslommeringen. En eigenlijk zijn al die mooie eigenschappen niet toe te schrijven aan het kungfu zelf maar veel meer aan de manier waarop Peter zijn school vorm heeft gegeven. Bijzonder om van dichtbij te zien hoe hij voortdurend op zoek is om de school naar een hoger plan te trekken. De openheid in overdracht en de vraag om terugkoppeling en reflectie maken dat je er zelf onderdeel van wordt en de zoektocht naar diepgang en detail werkt aanstekelijk. Ik ken niemand die zo ver gaat in details en toch open blijft staan voor nieuwe inzichten. Voor mij is dit geen sportschool waar je lid van wordt maar een familie waar je onderdeel van bent.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Chris – Lid sinds 1996 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Een reis van duizend mijl begint met één enkele stap
Na jarenlang judo en basketbal te hebben beoefend, vroeg een skateboardvriend of ik een keer mee wilde naar een kungfu-les. Dit was in 1996. De films van Bruce Lee waren in die tijd vaak op tv, en ik keek altijd met veel plezier. Bovendien had ik altijd al een onverklaarbare fascinatie voor Azië. De kans om een kungfu-les te volgen, sprak me dus meteen aan.
Ik belde Shifu Peter om te vragen of ik een les mocht volgen, niet wetende hoe dit mijn leven zou veranderen. Bij binnenkomst van de kungfuschool klonken Chinese muziektonen, en ik wist meteen dat ik op de juiste plek was. De eerste training herinner ik me nog als de dag van gisteren: het warme welkom, de leeuwendansdrum in de hoek, de kaart van China die wapperde door de luchtstroom tijdens de warming-up, de kungfu foto’s aan de muren. De eerste stap was gezet, nu ruim 28 jaar geleden.
In die tijd was ik net klaar met de havo en begon ik aan mijn studie grafische vormgeving. Alles viel samen. Kungfu gaf me zelfvertrouwen en hielp me om mijn faalangst te overwinnen. De discipline, het respect, de volharding en het verleggen van grenzen die ik bij kungfu ontwikkelde, hielpen me ook in mijn carrière als zelfstandig ontwerper. Hier pluk ik nog dagelijks de vruchten van.
In 2008 ging ik samen met mijn kungfu-broeder van het eerst uur Giovanni naar China. Die reis maakte een diepe indruk. Het was niet zo dat we in China kungfu zochten, dat hadden we namelijk al bij Shifu Peter gevonden. Het ging meer om het ervaren van de Chinese cultuur. Het was een geweldige reis vol indrukken, maar het werd duidelijk dat we thuis kungfu op een unieke manier beoefenden. Een hechte groep die elkaar verder helpt, meerdere keren per week. Deze band, die ik met mijn kungfu-broeders, -zusters onder de bezielende leiding van Shifu en kungfu-vader Peter heb opgebouwd, voelt als familie, net zoals traditionele scholen in China dat in het verleden deden.
Een zeer bijzonder moment was de uitnodiging voor mijn zwarte band-examen in 2010. Dat examen staat in mijn geheugen gegrift: fysiek en mentaal werd ik maximaal getest.
In 2023 ontving ik opnieuw een bijzondere brief: samen met Olaf, Giovanni, Bart en Sam werd ik gepromoveerd tot instructeursniveau. Ter gelegenheid hiervan mochten we een demonstratie voorbereiden om onze vaardigheden te tonen. Dit was wederom een mijlpaal.
Zoals jullie kunnen lezen, heb ik tijdens mijn reis van duizend mijl al vele stappen gezet, maar ik ben me ervan bewust dat deze reis nog maar net begonnen is…
Persoonlijk kungfu-verhaal van Pascal – Lid sinds 2020 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Kung Fu voor mij:
In het dagelijks leven:
Kung Fu is voor mij meer dan alleen een vechtsport, het is een manier om lichaam en geest te laten samenvloeien en te aarden. Dit aarden is voor mij ontzettend belangrijk met een stressvolle baan, en een moeilijke periode te hebben gehad in mijn privé leven.
Het samenkomen met onze groep, die voelt als een familie, is iedere keer alsof je thuiskomt na een zware dag werk. Het maakt je hoofd leeg, en zet je met beide benen op de grond en laat je beseffen dat de rust en harmonie, in kombinatie met kameraadschap en behulpzaamheid hetgeen is waar het om gaat in het leven. Het geeft kracht en veerkracht om steeds weer te presteren, ook al ben je soms “op”. Het geeft je een mindset om niet op te geven, en iedere keer de max te geven.
Het geeft ook zelfvertrouwen en rust. Daar waar ik eerst gestrest kon raken in een onplezierig gesprek, of situatie, blijf ik kalm. Het voelt alsof je je minder druk kunt maken om bepaalde dingen.
Favoriete Techniek:
Iedere techniek leer ik steeds meer waarderen, omdat achter iedere techniek een verhaal zit, dat een diepgaande spirituele betekenis heeft. Toen ik pas begon met Kung Fu voelde ik dat niet, maar naarmate men de technieken beoefend, voelt men dit steeds meer (de harmonie tussen lichaam en geest).
Als favoriete techniek moet ik de Tijger-Kraanvogel kiezen, deze vorm beoefent kracht en souplesse die je in een soort trans brengt. Het is een moeilijke vorm, die iedere keer opnieuw een uitdaging geeft op techniek, kracht en rustmomenten, maar mij heel veel voldoening biedt.
Evenement en cultuur:
Als eerste de niveautoetsen (Kaoshi), waar we als school samen komen met alle Kung Fu vaders van de VKS. Iedereen, kandidaat of niet, steunt elkaar om samen het niveau te bereiken. Het feit dat zo veel medescholieren komen, ook al hebben ze zelf geen examen, geeft aan hoeveel we elkaar steunen, ongeacht hoeveel tijd het kost of welk niveau men heeft. Dat alleen is voor mij geweldig om iedere keer te mogen ervaren.
Een tijdje terug hebben we een film mogen kijken met onze school in de Lumière in Maastricht: Once upon a time in China. Hierin speelt Jet Li (voordat hij “ver-westerd” is geworden) een rol van iemand die de traditionele Kung Fu bemachtigd op een grootmeester niveau. Behalve dat de film toont hoe het traditionele vecht tegen de komst van de moderne Westerse wapens, laat het een Kung Fu niveau zien van top niveau. In combinatie van de leeuwendans die gehouden werd door onze school, was het een zeer hoogwaardig evenement met een diepe betekenis. De betekenis dat onze school draait om de traditionele Kung Fu, en het respect hiervoor.
Ten slotte wil ik mijn dank uitspreken voor onze vader (Shifu) van de school. Kung Fu kan op meerdere manieren beoefend worden, maar de manier hoe Shifu Kung Fu in mijn leven heeft gebracht, ben ik hem zeer dankbaar voor.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Johan – Lid sinds 2005 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Op mijn 5e jaar ben ik begonnen met judo en vanaf mijn 12e is daar jiu jitsu bij gekomen. Dat was in een tijd dat kungfu via Bruce Lee enige bekendheid kreeg in Nederland. Vele van mijn leeftijdsgenoten waren begeistert over deze krijgskunst en je zag ze dan ook vaker diverse katachtige bewegingen maken met bijbehorend krijsend geluid zoals een oprecht Bruce Lee imitator betaamt. Ikzelf was hier wat minder enthousiast in en ik heb zelfs in die tijd nog nooit een Bruce Lee film gezien. Nee, judo en jiu jitsu ,Japanse krijgskunde, de eervolle samoerai met zijn Bushido en erecode dat was mijn ding.
Ik ben ruim 30 jaar, en ik vind zelf niet onverdienstelijk, actief geweest in judo en jiu jitsu. Op een gegeven moment is mijn zoon gestart met judo en toen heb ik het ook weer opgepakt, maar het bracht mij niet meer wat ik er ooit in vond. Doordat mijn zoon de switch had gemaakt naar kungfu en ik hem dan bracht ben ik in aanraking met kungfu gekomen.
Daar viel mij de souplesse en snelheid van bewegingen meteen op. Ook de enorme variëteit van technieken sprong in het oog. Maar het meest nog de losse stijl van lesgeven (in tegenstelling waar ik mee bekent was) waarbij respect en discipline niet uit het oog werd verloren. Mijn interesse was gewekt.
Ik ben met kungfu gestart en merkte al gauw dat ondanks het gevoel van vertrouwdheid dat ik had, ik echt een nieuwe weg was ingeslagen en een hele hoop te leren had. Ik kwam er ook achter dat die Japanse Bushido gedachte ook in het kungfu leefde waar het Wude genoemd wordt.
Nu jaren later besef ik dat kungfu mij mede gevormd heeft tot de gene die ik nu ben en dat het gewoon geïntegreerd is in mijn leven. Het is meer dan enkel een vechtkunst. Het is een filosofie, een levenswijze en raakt vele facetten van mijn leven. Het heeft mij zowel mentaal als fysiek enorm gesterkt en het helpt mij ontzettend sinds ik fysieke klachten heb ontwikkeld, die vaker belemmerend werken, om niet bij de pakken neer te gaan zitten maar te kijken wat wel nog kan en dit ten volste benutten. De trainer fungeert dan vaak als klankbord en houdt mij dan de spiegel voor. Na een training voel ik mij vaker weer een stuk beter en ben dan blij dat ik weer geweest ben. Ik zou dit niet in mijn leven willen missen. Ook omdat ik, na toch heel wat jaren kungfu beoefend te hebben, besef dat ik nog heel wat te leren heb en nog graag dingen hierin wil meesteren. Daarbij denk ik dan aan de uitspraak van mijn trainer Peter: “Je hoeft niet de beste te zijn, maar je moet jezelf wel blijven verbeteren”. Dit is ondertussen mijn lijfspreuk geworden.
Overigens speelt Peter van Sint-Fiet een grote rol in dit alles. Zijn kennis en kunde over kungfu is ongeëvenaard en hij weet niet alleen mij maar een hele groep iedere keer weer te prikkelen, te stimuleren en te verrassen met zijn lessen. Ook de verbondenheid tussen een groot deel van de leerlingen is uniek te noemen en een eer voor mij om daar deel van uit te mogen maken. Je zou kunnen spreken van een kungfu familie waarin vaker wordt gerefereerd in klassieke kungfu films. Ik hoop dan ook op deze manier nog lang te kunnen trainen en zo gezond mogelijk oud (nog ouder) te kunnen worden.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Amaury – Lid sinds 2013 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Alles wat je geeft, krijg je dubbel terug!
In mijn middelbareschooltijd – midden jaren tachtig van de vorige eeuw (!) – raakte ik verknocht aan hardlopen. Onze gymleraar vond het prima als we met een klein groepje een uur of wat gingen rennen in plaats van de reguliere sportlessen te volgen. En ook buiten schooltijd was hardlopen een belangrijke uitlaatklep voor mij. Eenmaal ‘in the zone’ kon je voor je gevoel blijven draven zonder moe te worden. Heerlijk! En maf als ik toen was, trok ik geregeld zware soldatenkistjes aan en ging daarop een lange duurloop doen – met al dan niet onderweg wat basale krachtoefeningen.
Andere sporten waren niet zo mijn ding, zo ondervond ik na het proberen van onder meer volleybal, turnen en badminton. En hoewel ik van jongs af aan een grote fascinatie had voor de vechtkunst die ik zag in oude kungfufilms – ik herinner me De Rebellen van Liang Shan Po en vanzelfsprekend de Bruce Lee-films – heb ik nooit de stap gezet om een kungfuschool te zoeken, als die er al was in het gat waar ik woonde. Daarbij kwam dat ik ervan uitging dat je in dergelijke scholen tegen elkaar moest vechten en je tegenstander moest verslaan of anders zelf klappen zou oplopen. Aangezien ik een mager en klein mannetje was, zag ik dat destijds allemaal niet zo zitten.
Het hardlopen ben ik zo’n dertig jaar lang blijven doen, steeds met veel focus op alle trainingen en wedstrijden. De drang om me steeds maar weer te verbeteren zat diep. Inmiddels had ik twee kinderen die ook op zoek waren naar een geschikte sport. Ze namen oefenlessen bij een kungfuschool, maar dat pakte hen niet. Ik zag zelf ook hoe weinig focus en discipline er daar heersten. Via twee vriendjes die bij Peter trainden kwamen ze toen ook in Rothem oefenlessen nemen. En dat was geheel andere koek. Ze waren beiden meteen enthousiast en het verschil met de eerdere school was dan ook gigantisch. Hier heerste orde en was iedereen gedreven.
Omdat ik de kinderen naar Rothem bracht, kreeg ik geregeld wat van de lessen mee – en helemaal tijdens de ouderkijkavonden. Toen ik als ouder ook eens mee mocht doen met de les, was ook ik direct en compleet om. Had ik geweten dat kungfu beoefenen ook op deze manier kon, dan had ik hier twintig jaar geleden al voor gekozen. De manier van lesgeven van Peter is trouw aan de traditionele Chinese vechtkunst, wat onder meer inhoudt dat de focus ligt op lichaamsbeheersing, techniek, volharding, discipline, nederigheid, respect en innerlijke groei. Je ‘tegenstander’ is niet iemand van wie je moet winnen, maar een partner met wie je een veelvoud aan technieken oefent, iemand die je helpt om verder te groeien in plaats van de competitie met je aan te gaan.
Inmiddels train ik elf jaar bij Peter en ben ik nog steeds wekelijks onder de indruk van de reikwijdte en de impact die kungfu op mij als mens en als kungfu’er heeft. De benodigde inzet om verder te kunnen groeien in deze vechtkunst is groot. En dat vind ik prachtig: dat je flink aan de bak moet – zeker ook thuis – om stappen te kunnen maken. Omdat ik pas op latere leeftijd ben begonnen met kungfu, gaat dit wel eens wat minder snel dan ik zou willen. En aangezien er steeds meer technieken en vormen en wapens bij komen, val ik soms zelfs terug, omdat er niet altijd genoeg tijd is om (thuis) alles perfect bij te houden. Maar het gekke is dat ik dat helemaal niet erg vind, want op een gegeven moment komt die extra stap er wel weer – als je maar hard blijft werken aan alle basistechnieken en bereid bent om stap voor stap aan je progressie te werken.
En precies dat is ook wat de trainingen van Peter zo top maakt. Hij daagt je altijd uit om te groeien in je beoefening, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat die groei beheerst gaat, dat je je een bepaalde vaardigheid eerst (tot op zekere hoogte) eigen maakt vooraleer je je gaat/‘mag’ bezighouden met technieken van een hoger niveau. En altijd terug naar de basis, zonder welke je kungfuhuis wankel is. Dat is iets wat ik bijzonder mooi vind aan Peters kungfu: dat het allemaal niet makkelijk en vanzelf gaat, maar dat je er veel tijd en energie in moet steken. Doe je dat, dan krijg je daar enorm veel voor terug. In de vorm van zekerheid, trots, tevredenheid, innerlijke kracht, rust en wat al niet meer.
Daarom ook ben ik geweldig blij en trots dat ik deel uitmaak van Peters kungfufamilie. Dankzij de hechtheid van de hele groep en het ontbreken van onderlinge competitiedrang vindt er een heel geleidelijke en gezamenlijke groei plaats, die zoveel waardevoller en bevredigender is dan het behalen van het hoogste niveau in pakweg drie jaar. Kungfu is een vast en niet meer weg te denken onderdeel van mijn leven geworden. Hoewel ik meestal drie keer per week train, is een gemiste les (vanwege een concert of een feest) toch altijd balen en denk ik zo rond het aanvangsmoment van de training dan steeds: ‘shit, nu gaan ze lekker trainen en ik ben er niet bij…’.
Voor mij heeft kungfu kortom heel veel gebracht. Ik zit goed in mijn vel, voel me zekerder in een groep, kan beter dan voorheen omgaan met tegenslagen en ‘tegenmensen’, ben krachtiger en leniger geworden – al is dat laatste relatief, met mijn korte spieren van al dat hardlopen – en vooral: ik heb iets gevonden dat me heel veel vreugde en voldoening bezorgt. Ik kijk uit naar elke les en naar het zien van al mijn kungfubroeders en -zusters. Deze groep mensen zie ik veel vaker dan familie en vrienden, maar dat verveelt nooit. We delen een gevoel, een band, iets bijkans ondefinieerbaars dat ons bindt tot een heuse familie. Zonder hen en zonder kungfu zou mijn leven vast ook heel leuk zijn, maar niet fantastisch. Had ik overigens al ergens verteld hoe gaaf kungfu wel niet is?
Persoonlijk kungfu-verhaal van Finn – Lid sinds 2011 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Deze ‘school’ en Kungfu is een veel grotere rol gaan spelen in mijn leven dan ik initieel anticipeerde. Mijn pad van deze kunst begon als klein mannetje zijnde, een jaar of 18, met de onpopulaire interesse in Aziatische ‘vechtsport’. Terwijl vrienden zich aangetrokken voelden tot voetbal of het ‘stoere’ kickboksen, voelde ik een aantrekking tot de mystieke wereld die de Aziatische vechtsporten omringde in films. Toen ik eenmaal de keus had gemaakt om te beginnen, hield ik nog de egoïstische en typische puber-instelling “ik ga dat wel even doen”, om alleen met de harde realiteit geconfronteerd te worden. En daar begint het mee.
Al snel ontwikkelde de realisatie dat binnen deze school een veel grotere filosofie achter de training schuilde, wat voor mij een rots in de branding is geworden. De opvolgende jaren waren namelijk emotioneel gezien niet bepaald makkelijk. Toen de ‘mentale rekening’ kwam van het verliezen van een beste vriend-en-voorbeeldfiguur enkele jaren eerder, leek ineens het leven niet meer zo vanzelfsprekend. Terwijl ik worstelde met een donkere tijd en de alledaagse uitdagingen van het leven, ontwikkelde deze school zich al snel, onder andere, tot een vorm van broederschap wat mij enorm veel steun bracht. Ik voelde me welkom en thuis.
Zelfvertrouwen, doorzettingsvermogen, respect, rust, emotionele stabiliteit, nederigheid, controle en fysieke kracht; het zijn enkele voorbeelden van wat het beoefenen mij heeft gebracht over de jaren, en deze hebben zich diep gevestigd in de wortels van mijn levensvisie. Om een voorbeeld te geven: een harde stoot komt niet vanuit pure kracht; techniek is net zo (misschien zelfs meer-) belangrijk. Het is een subtiele nuance wat zich doortrekt tot een levensles: blinde agressie bereikt weinig; houdt emoties in bedwang, benader het leven met controle, rust en mindfulness, ongeacht welke situatie. Het perfectioneren van techniek kost ook tijd en aandacht, en dat biedt weer zijn eigen lessen, maar tegelijkertijd is perfectionisme dan ook weer niet het doel, kungfu is een oneindig pad.
Ontwikkeling komt van dag tot dag; een zaadje kan niet binnen een week tot een sterke eik groeien. kungfu leer je niet in een week, of jaar, het is oneindig, en daarom zal het voor mij voor altijd een onmisbaar deel in mijn leven zijn. Gezamenlijk streven we naar iets wat veel meer is dan slechts een ‘vechtsport’, het is een krijgskunst en een levensfilosofie. Kungfu is een onvoorwaardelijke toewijding aan jezelf: je plant je eigen zaadjes en oogst je eigen vruchten.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Giovanni – Lid sinds 1994 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Kungfu
Kungfu was voor mij een VECHTSPORT! Op een dag in oktober 1994 viel mijn oog op een Kungfu advertentie in het plaatselijk dorpsblad van Cadier en Keer, “de Oonder os”. Ik belde bij Peter aan de voordeur aan en vroeg hem: “Peter, ik ben 28, kan ik nog Kungfu leren? Peter antwoord stellig:”ja, ik open de poort van mijn leerschool, maar je zult zelf naar binnen moeten treden”. En dat heb ik gedaan.
Ik was altijd al sportief, fanatiek en gedreven en dacht toen: “als ik deze vechtsport een jaartje of 5 beoefen, dan kan ik wel wat”. Heel snel werd ik al wakker uit mijn droom. Ik trainde toen 1 maal per week op zaterdag ochtend en dat leverde mij minstens 3 dagen spierpijn op. Na 2 jaar werd mijn volharding echter beloond met het behalen van de 2de Tuan. Het zaadje “de weg van de krijger”, was gezaaid. Ik werd zo besmet met het Kungfu virus, dat ik in 2008 samen met mijn Kungfu broeder Christiaan, een reis naar China maakte. We maakten daar kennis met de Chinese cultuur, tradities en gewoontes.
Vechtsport werd voor mij een VECHTKUNST!
Gaandeweg de jaren van consistent trainen, ontwikkelde ik een andere levenshouding en onderging ik langzaam een persoonlijke transformatie. Hierin werden karaktereigenschappen als: zelfvertrouwen, zelfdiscipline, innerlijke balans, kracht zowel fysiek als mentaal, doorzettingsvermogen en respect voor anderen, sterker ontwikkelt. Kungfu, de vechtsport, werd voor mij een vechtkunst.
Na 16 jaar trainen werd ik, samen met Olaf en Christiaan, door Peter voorgedragen voor het 8ste niveau. Voor deze felbegeerde zwarte band, moesten we onze vechtkunstvaardigheden demonstreren voor de voltallige VKS commissie. Helaas moest ik wegens een meniscus operatie, deze beproeving een jaartje uitstellen. Het werd een jaar later dan ook een inspannende avond waarbij ik ondanks mijn goede fysiek mijn grenzen meermaals moest overschrijden. Peter was dan ook trots om mij met het behaalde resultaat te mogen feliciteren. Ik ben dan ook dankbaar voor de steun en energie die ik al die jaren van onze geweldige kungfu familie mocht ontvangen.
Vechtkunst werd voor mij een LEVENSKUNST.
In 2016 overleed helaas mijn lieve vrouw Renata, op een veel te jonge leeftijd. Ik bleef gewoon trainen, maar kleine pijntjes werden grotere blessures, die uiteindelijk resulteerden in een versleten knie en schouder. Maar na enkele jaren van worstelen en struggelen raakte ik toch het pad “de weg van de krijger” een beetje kwijt. Echter er bleef altijd een waakvlammetje branden. Ik kan dan ook niet zeggen hoe vaak ik per dag aan het woordje “Kungfu” denk.
De laatste jaren heb ik op het gebied van leefstijl, fysieke inspanning, en voeding, veel aanpassingen gedaan. Een kleine meditatie, met een woordje van dankbaarheid in de avond, is een nieuwe routine geworden. Maar vooral het accepteren van mijn beperkingen en het beste maken van de omstandigheden heeft er toe geleid dat het waakvlammetje weer begint aan te wakkeren. Het pad “de weg van de krijger”, gaat verder.
Derhalve is Kungfu voor mij een levenskunst geworden.
Een speciaal woord van dankbaarheid gaat uit naar Peter. Hij weet als geen ander je met een niet aflatende bezieling, passie en gedrevenheid te motiveren om de beste versie van jezelf te maken.
VECHTSPORT-VECHTKUNST-LEVENSKUNST
Persoonlijk kungfu-verhaal van Cynthia – Lid sinds 2004 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Wat betekent Kung Fu voor mij? Bij het lezen van deze vraag ontstaat er automatisch een warm gevoel van binnen. Dat gevoel, die verbinding, is bijna niet te beschrijven aan vrienden en bekenden.
Kung Fu Wushu voelt als een familie. Een familie die mét je leert, je helpt en je laat groeien tot een hoger niveau. Een omgeving die door onze Shifu Peter is gecreëerd. Een sfeer die we door zijn verhalen, uitleg, aanwijzingen, maar gewoon ook door zijn aanwezigheid, benutten en waarvan we dankbaar onderdeel mogen zijn. Het is een samenzijn dat zelfs mijn naasten, die bijvoorbeeld naar een examen kwamen kijken, opmerken en voelen.
Als jong meisje kwam ik door mijn oom Eric in aanraking met Kung Fu. Wanneer hij thuis aan het trainen was, zorgden zijn bewegingen ervoor dat ik steeds maar bleef kijken. Zijn spullen: de jian, gun, zijn boeken, de Bruce Lee films, de meditatiemuziek, meditatiekogels, maar ook zijn manier van in het leven staan, het was fascinerend. De kracht die zijn Kung Fu uitstraalde, maar tegelijkertijd ook de rust die ik bij hem zag, heeft destijds iets in me aangewakkerd. Beetje bij beetje kwamen er dan ook steeds meer Aziatische invloeden in mijn kamer.
Pas toen hij kwam te overlijden en ik behoefte had aan een bepaalde verbinding, ging ik als tiener eens meetrainen. Toen nog in Cadier en Keer. Ik voelde meer dan een verbinding, want dat wat mijn oom uitstraalde met Kung Fu kon ik nu ook ervaren.
Kung Fu liet me inzien welke kracht ik, als meisje, in me had. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Het heeft bijgedragen aan mijn ontwikkeling van meisje tot een zelfverzekerde vrouw. Als ik terugdenk aan de vele momenten aan het begin van mijn Kung Fu-reis, is het vooral het moment toen ik als meisje voor het eerst de Gun liep… toen voelde mijn lichaam volledig in balans. Kracht, souplesse, lichaam en geest, alles was aanwezig, buitengewoon. Dat gevoel is ondertussen niet alleen bij de Gun aanwezig.
Wanneer het fysiek iets minder gaat, of het mentaal even niet lukt, merk ik dat Kung Fu zo diep geworteld zit, dat er diep van binnen een vuurtje brandt. Een vuurtje dat ervoor zorgt dat je de uitdagingen van het leven aan kunt, het zorgt voor veerkracht. Het heeft me ook geleerd om naar mijn lichaam te luisteren, de rust en de kalmte te sturen en het ook weer uit te dagen.
Do not pray for an easy life, pray for the strength to endure a difficult one -Bruce Lee-
Persoonlijk kungfu-verhaal van Yves – Lid sinds 2023 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Ondanks dat ik vroeger nooit echt aan sport heb gedaan, was ik altijd al actief wat betreft “vechtkunst”. Ik kon namelijk urenlang rondrennen in mijn eigen fantasiewereld en rondzwaaien met mijn speelgoed lightsabers (om te zeggen dat ik Star Wars fan ben, is een understatement). Dit zorgde ervoor dat ik op school vaak gezien werd als heel kinderlijk. Hierdoor werd ik helaas op de basisschool en begin middelbare school veel gepest. Dit zorgde ervoor dat ik als persoon heel onzeker was.
Uiteindelijk besloot ik om op 15 jarige leeftijd naar de sportschool te gaan. Dit heb ik toen 1 maand volgehouden. Ik had namelijk geen discipline en haalde er geen plezier uit. Als eigenwijze puber wilde ik dit niet toegeven en gaf ik het hebben van weinig tijd de schuld. Mijn onzekerheid bleef hierdoor altijd aanwezig en als puber begon ik ook steeds vaker me af te vragen wat het doel van het leven precies zou zijn. Uiteindelijk op 18 jarige leeftijd had ik besloten om weer naar de sportschool te gaan. Dit beviel me dit keer goed en hier haalde ik veel plezier uit, totdat de sportschool opeens ging sluiten.
Dit zette mij aan het denken om een vechtsport te gaan doen. Ik dacht namelijk: als ik mijn mannetje kan staan tegen iemand, geeft mij dat vast meer zelfvertrouwen. Dus ik besloot om te zoeken naar vechtsporten in de buurt. De keuze ging al snel tussen Kung Fu of Karate. Uiteindelijk heb ik besloten om Kungfu te kiezen doordat ik al een tijd bezig was met het leren van de Chinese taal.
Ik had direct een mail gestuurd naar Peter en hij gaf aan dat ik kon meetrainen op een donderdag. De volgende donderdag stond ik al direct in de zaal en er ging een wereld voor mij open. Ik werd verwelkomd met open armen! Ik had nog nooit zoveel plezier gehaald uit iets wat ik deed. Iedere week leefde ik er weer naartoe om te kunnen trainen op donderdagavond (nu nog steeds)!
Nu ben ik bijna een jaar lid van deze prachtige Kungfuschool en Kungfufamilie en heb ik enorm veel geleerd. Van mijn zelfvertrouwen dat enorm gestegen is, tot de discipline die ik nu gevormd heb, tot de subtiele lessen die Peter in zijn verhalen verteld, tot het respect van deze eeuwenoude kunst, maar ook de technieken die ik heb geleerd. Ik had een jaar geleden nooit gedacht dat dit mij zo zou veranderen op een fysiek, maar ook mentaal vlak. De trainingen hebben ervoor gezorgd dat ik inzicht heb gekregen in de vele mogelijkheden van het lichaam en de geest, die ik nooit voor mogelijk had beschouwd. Ik kan nu ook de wekelijkse trainingen niet meer uit mijn leven denken. Kungfu begint nu langzaam toch steeds meer een levensstijl te worden voor mij en ik hoop dat ik dit nog zo lang als mogelijk kan voortzetten!
Als laatste wil ik Peter, maar ook mijn medeleerlingen bedanken voor de altijd goede ondersteuning!
Persoonlijk kungfu-verhaal van Daniel– Lid sinds 2020 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Je kunt meer dan je denkt.
Mijn kungfu verhaal begint ongeveer 35 jaar geleden. Ik zat nog op school en wilde iets aan sport gaan doen. De films van Bruce Lee vond ik erg interessant en omdat iedereen, die aan vechtsport deed, boksen, karate of judo deed wilde ik iets anders. Ik ben toen gaan sporten in Amby (en woonde in Daalhof en dat is een behoorlijk eind fietsen). Na mijn opleiding in Maastricht ging ik mijn vervolgopleiding doen in Eindhoven. Hiermee kwam een einde aan de kungfu lessen voor mij.
Ongeveer 8 jaar geleden kwam ik weer in aanraking met kungfu. Ditmaal door mijn zoon Casper die we iets wilde laten doen aan sport waarbij wel discipline nodig was. Telkens als ik een les of examen bijwoonde begon het weer te kriebelen om weer kungfulessen te gaan volgen. Maar omdat ik al 2x in de week aan hardlopen deed en fitness had ik geen tijd om dit erbij te doen. Op sportief gebied deed ik op dat moment veel. Ik heb bijvoorbeeld binnen een paar maanden de 4 daagse gelopen (200 km) en een marathon (onder de 3,5 uur).
Vanaf 2017 kwamen de pech jaren. Eerst heb ik een netvliesloslating gehad. Na 1 jaar herstel heb ik een hersenletsel opgelopen na een behoorlijke val. Ik ben toen met de ambulance afgevoerd en werd wakker in het ziekenhuis. Ik kon niets en kwam vooruit met een rollator. Na een aantal weken in het ziekenhuis ben ik verder gaan revalideren in Adelente. Ik beschrijf dit ongeluk zelf altijd dat ik in 10 seconden 30 jaar ouder ben geworden. Ik kon fysiek niet veel meer en mentaal was alles snel te veel. Het moeilijkste is nog accepteren dat ik nooit meer de oude zou worden. Hiermee waren mijn pech jaren nog niet voorbij. Een jaar later kreeg ik een tia waar ik gelukkig niets van over heb gehouden en 2 jaar daarna kreeg ik een darmverdraaing.
Je kunt je voorstellen dat ik niet meer veel vertrouwen had in mijn lichaam. In de periode na de tia stopte mijn fitnessschool en dacht ik dit is mijn kans om kungfu weer op te pakken. Wat kungfu mij brengt is dat het voor mij iedere keer een test is om te zien waartoe ik fysiek en metaal in staat ben. Dit gaat natuurlijk met ups en downs maar ik heb ook geen doel om op een bepaalde tijd iets te bereiken. Daarnaast merk ik dat het mij iedere keer weer een stukje verder brengt (fysiek en mentaal) waardoor ik meer vertrouwen krijg in mijn lichaam en geest. Om een klein voorbeeld te nemen. Door mijn val heb ik een evenwichtsstoornis. De eerste koprollen waren vreselijk maar door het toch te blijven doen gaat het steeds beter. Hierbij merk ik de goede begeleiding van Peter en de andere leerlingen zeker meehelpen. Het open karakter onderling vindt ik wel heel bijzonder hierbij. Normaal zie je bij sporten dat je de snelste, sterkste of slimste wilt zijn. Iedereen helpt iedereen als dat nodig is op zijn manier. Hierdoor zie je dat er een band ontstaat.
Ik hardloop ook nog maar die geeft mij niet dit gevoel. Mijn favorieten les is met de Dao. Dit was vanaf het eerste moment dat in hem in mijn handen had. De sierlijke bewegingen met dit groot wapen spreekt mij daar het meeste in aan.
Persoonlijk kungfu-verhaal van Mara– Lid sinds 2003 van KUNGFU WUSHU MAASTRICHT.
Toen ik op de middelbare school zat, had ik altijd getafeltennist. Maar naarmate de jaren verstreken, voelde ik me niet meer verbonden met de sport. Het draaide om een balletje, maar ik zocht iets dat me vanbinnen zou raken. Toen ik op mijn dertiende aan mijn borstbeen werd geopereerd, had ik tijd om na te denken: welke sport draait er om mij in plaats van om een balletje?
Een klasgenoot stelde voor om mee te gaan naar kung fu. Ik wist er weinig van, maar het leek me wel stoer. De eerste keer dat ik binnenstapte, merkte ik iets… Vanaf het eerste moment voelde ik me welkom, alsof ik altijd al bij de groep hoorde.
Kung fu bleek iets anders te zijn dan ik verwacht had. Het was niet alleen een fysieke uitdaging, hoewel dat deel me volop bezighield, zeker na mijn operatie. De eerste trainingen brachten spierpijn die zo heftig was dat ik soms nauwelijks de trap op kon. Juist dit was hetgeen wat me motiveerde, dit wilde ik aankunnen. Toch was het niet alleen de fysieke kant van kung fu die me boeide. Ik voelde me mentaal groeien, mijn zelfvertrouwen nam toe. Ik merk nu dat ik me krachtig voel, meer zelfvertrouwen heb en me stabiel voel op dagen waarop het even niet lukt. Kung fu groeide uit tot een manier van leven. Het is verweven met mijn dagelijkse bestaan, zelfs op dagen dat ik niet train. De mentale lessen die ik leer, gaan elke dag met me mee. Voor mij is kung fu ook een constante bron van vernieuwing. Iedere techniek, iedere beweging lijkt simpel, maar heeft diepgang. Elke keer als ik denk dat ik iets begrijp, is er weer een nieuwe laag te ontdekken.
Zelfs mijn eerste baan kreeg ik dankzij kung fu. Tijdens de sollicitatie werd mijn “hobby” opgemerkt op mijn CV. De werkgever zei: “Iemand die kung fu doet, die weet wat doorzetten is. Dat soort mensen hebben we nodig in ons team.”
In goede tijden en op moeilijke momenten is kung fu er, net als mijn kung fu-familie. Kung fu doe ik namelijk in een groep waar ik me prettig en veilig voel. Hier vind ik mijn plek, kan ik tot mezelf komen en mag ik mezelf zijn zonder oordeel.
Tegenwoordig kan ik me geen leven meer voorstellen zonder Kung fu. Het blijft me uitdagen, blijft me iets leren. Kung fu is nooit af en juist dat maakt het zo bijzonder. Zoals Bruce Lee zei: “Learning is a movement of knowing, there is no end and no beginning.”
